ગઝલ

મોઢે  છાલક મારી હું  ઘરથી નીકળતો,
ને  લોકોને  લાગે  કે  હું આંસુ ગણતો.

શ્રાપ બધાંને એમ જ ક્યાં કનડે છે યારો,
એ ખાલી ઠોઠ અકર્મીની પાછળ પડતો.

મૂંગા  વચનો,સૂનાં કર્ણો  શું સમજે કે!
તેને   હૈયે   હૈયું   ચાંપીને  હું  મળતો.

કળજગનાં દ્વારે આ તો બસ એક ભ્રમણા છે,
ક્હો કોની કાંધે અંધાપો જાત્રા  કરતો?

ખાટી મીઠી લાગી તારી જે પણ  વાતો,
યાદોને એવી મારા ગજવામાં  ભરતો.

*કાજલ કાંજિયા "ફિઝા"*