મને સાચ્ચો જવાબ દઇશ તું?
તને વહાલો વરસાદ કે હું ?
તને વરસાદી વાદળના વાવડ ગમે
કે મારા આ મળવાના વાયદા
તને મારામાં ખૂલવું ને ખીલવું ગમે
કે છત્રીના પાળવાના કાયદા
તને વરસાદી મોરલાનું ટેંહુક ગમે
કે મારી આ કોયલનું કૂ…
તને વરસાદી વાદળનું ચૂમવું ગમે
કે તરસી આ આંખોનું ઝૂરવું
હું ને આ વાદળ બે ઊભાં જો હોઇએ
તો, કોનામાં દિલ તારે મૂકવું
તને આભમાં રમતું એ વાદળ ગમે
કે દરિયાનો કાંઠો ને હુ...
– મુકેશ જોષી
ખરી કસોટી હજી પણ થવાની બાકી છે.
હજી વધારે તને ચાહવાની બાકી છે
સતત સ્મરણમાં તને રાખવાની બાકી છે
ને એ રીતે જ ઘડી ભૂલવાની બાકી છે.
ગયા પછી તું ફરી આવવાની બાકી છે
હજી ઘણીયે ક્ષણો જીવવાની બાકી છે.
વધારે એથી સરસ કોઈ હિંચકો ક્યાં છે ?
તું મારા હાથ ઉપર ઝૂલવાની બાકી છે.
અનંત આપણા વચ્ચેની વારતા ચાલી
અને એ કારણે સંભારવાની બાકી છે.
સમાઈ જાઉં છું તારી જ બેઉ આંખોમાં
નહીં તો જાતને દફનાવવાની બાકી છે.
-ભરત વિંઝુડા
सीने में बसर करता है ख़ुशबू सा कोई शख़्स,
फूलों सा कभी और कभी चाकू सा कोई शख़्स।
पहले तो सुलगता है वो लोबान के जैसे,
फिर मुझमें बिखर जाता है ख़ुशबू सा कोई शख़्स।
ग़ज़लों की बदौलत ही तो वो मुझमें बसा है
सरमाया ऐ हस्ती है वो उर्दू सा कोई शख़्स।
��
मोहब्बतों में दिखावे की दोस्ती न मिला
अगर गले नहीं मिलता, तो हाथ भी न मिला
घरों पे नाम थे, नामों के साथ ओहदे थे
बहुत तलाश किया, कोई आदमी न मिला
तमाम रिश्तों को मैं, घर में छोड़ आया था
फिर इसके बाद मुझे, कोई अजनबी न मिला
ख़ुदा की इतनी बड़ी कायनात में मैंने
बस एक शख़्स को मांगा, मुझे वही न मिला
बहुत अजीब है ये कुरबतों की दूरी भी
वो मेरे साथ रहा, और मुझे कभी न मिला
बशीर बद्र
बड़ी गुस्ताख है तेरी यादें,
इन्हें तमीज सिखा दो..
दस्तक भी नहीं देती,
और दिल में उतर आती हैं..
किसी ने धूल क्या झोकी आँखों मे ,
पहले से बेहतर दिखने लगा है" ।।
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
यूं ही हम दिल को साफ़ रखा करते थे...
पता नही था की, कीमत चेहरों की होती है!!'...
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
भूल जाए तुमको कोई इरादा नहीं हैं,
तेरे सिवा किसी ने धूल क्या झोकी आँखों मे ,
पहले से बेहतर दिखने लगा है" ।।
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
यूं ही हम दिल को साफ़ रखा करते थे . पता नही था की, कीमत चेहरों की होती है!!'...
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
भूल जाए तुमको कोई इरादा नहीं हैं,
तेरे सिवा सिकी और से वादा नहीं नहीं हैं,
निकाल देते दिल से शायद तुमको....
मगर इस नादान दिल में दरवाजा नहीं हैं. और से वादा नहीं नहीं हैं,
निकाल देते दिल से शायद तुमको....
मगर इस नादान दिल में दरवाजा नहीं हैं.
"इश्क़ वो है,
जब मैं शाम होने पर मिलने का वादा करूँ,
और वो दिन भर......
सूरज के होने का अफ़सोस करे"
तेरे भीगे बदन की ख़ुशबू से..
लहरें भी हुई मस्तानी सी..
तेरी ज़ुल्फ़ को छु कर आज हुई..
ख़ामोश हवा दिवानी सी..
કાપી નાખ્યા છે શબ્દોને છતા,
કલમ લોહી નિતરતી જ રહી.
લાખો ઘાવ દિધા છે જિન્દગીએ,
છતા આમ જ એ છેતરતી રહી.
-ઘનશ્યામ(શ્યામ)
તને શી કમી છે, કહે તો ખરો !
નજર કાં નમી છે, કહે તો ખરો !
સ્વયં ગૂંચવાઈ ગયો શીદને ?
રમત કંઈ રમી છે, કહે તો ખરો !
ફના થઈ જવાની ઘણી રીત છે,
તને કઈ ગમી છે, કહે તો ખરો !
હજી પણ મુકામે પહોંચી નથી,
સફર ક્યાં થમી છે, કહે તો ખરો !
તને શોધવા મોકલેલો તને,
કશી બાતમી છે ? કહે તો ખરો !
-હરજીવન દાફડા
વમળ ની જેમ વાત ગોળ ભમે છે,
સહુ ને નોકરી ની શોધમાં ફેરવે છે.
કેવા દિવસો દુઃખ માં જીરવે છે ?
જાણે પુસ્તકોની દુનીયામાં સૂવે છે.
કોઈ જટીલ કોયડામાં અટકે છે,
તો ગુજરાતના નકશામાં ભટકે છે.
સુખના દિન જોજન દૂર સરકે છે,
તો મનમાં વાવાઝોડા જેમ ભટકે છે.
છોકરી ની તપાસમાં ફરકે છે,
તો હદય ના માળામાં જઈ અટકે છે.
નશીબની રેખામાં ચમકે છે,
તો મહેનતના ખેતરમાં ખેડે છે.
દરીયા જેવુ સાહસ કરવા ચડે છે,
તો સુકાન ને મંઝીલની તરફ રાખે છે.
ધીરજતા ની કસોટીઓ આપે છે,
તો બધા નોકરી ની શોધમાં જપે છે.
દોસ્તો,મંઝીલ નો કિનારો સામે છે,
"લાલુ" નોકરી જ છોકરીમાં ફેરવે છે.
▪ચુડાસમા લાલજી
ફાટેલા ગોદડાના કાણામાં બીલોરી કાચ ઉગ્યો છે,
ઇચ્છાના કેન્દ્રીકરણ થી વાસના નો ઘટ્ટ રગડો,
આખા શરીર પર ચડાવી દેશે,
પોપડો,
તંદ્રા નો,
ધોળા રણ ની તીરાડો વાળી ફર્શ જેવો.
પણ હું જાટકીને બેઠો થઇશ,
કાંધી પર જામેલી ઘુળ ના ઢગલા,
એમા પુર્વજો એ મુકેલા,
વણ સેવાયેલા,
શમણાના ઇંડા મળી આવવાની પુરી શક્યતા હોવા છતા,
કાચા કોઠા ના ગર માફક વિવશતા નો ડુચારો કોઠે પાડી,
હું ઉઠીશ ,
એક દીવસ,
બીલોરી કાચ ને પેલે પાર જવા,
હું ઉઠીશ.
-મહાગુહા
तु नहीं हो तो जगत अाखुं ज भ्रमणा लागशे
झांझवा हो के झरण सौ एकसरखा लागशे
एे जुदाई तो पछी साची जुदाई लागशे
स्वपन मां जोशुं तने तो पण नवाई लागशे
प्रेम ना पंथे जईश तो लागशे पथथर मने
रुप ना रस्ते जईश तो तारा पायल लागशे
माञ माटी ना बनेला छे अहीं सौ मानवी
सौ अहीं थोडाघना तो मन ना मेला लागशे
तें घडया छे सरखा एे ज तारी भूल छे
हो न जेमां माणसाई एेय माणस लागशे
थई जशे पोते दिलासा जिंदगी ना दुःख बधा
अा जगत जे जे सितम करशे, अनुभव लागशे
एे पछी भ्रमणा नहीं साची मोहब्बत लागशे
खोई देशो कोई ने ने तोये अंगत लागशे |
-unknown
मिल गया था जो मुकद्दर
वो खो के निकला हूँ,
मैं वो लम्हा हूँ हर बार
रो के निकला हूँ,
मुझे राहे दुनिया में
अब कोई भी दुशवारी नहीं,
मै तेरे खंजर के वार से
हो के गुजरा हूँ।।
વસે છે અહીં પારધીના કબીલા,
પ્રગટશે અહીં કોઈ કાવ્યમસીહા.
અહીં કોઈએ સત્યની ઓથ લીધી ,
ખરીદી રહયું છે પણે કોઈ ખીલા .
જૂઓ વાદળાંઓનાં ટોળાં રમે છે ,
નવા કૃષ્ણ-રાધા , નવી રાસલીલા .
તમે જે જગાને ગણો છો કલુષિત ,
ફક્ત એજ જન્માવી જાણે છે હીરા .
હજી ચાલતા શ્યામ શીખે જે રસ્તે ,
એ સરહદ ઉપર બેઠી છે એક મીરાં .
-સ્નેહી પરમાર
તને શી કમી છે, કહે તો ખરો !
નજર કાં નમી છે, કહે તો ખરો !
સ્વયં ગૂંચવાઈ ગયો શીદને ?
રમત કંઈ રમી છે, કહે તો ખરો !
ફના થઈ જવાની ઘણી રીત છે,
તને કઈ ગમી છે, કહે તો ખરો !
હજી પણ મુકામે પહોંચી નથી,
સફર ક્યાં થમી છે, કહે તો ખરો !
તને શોધવા મોકલેલો તને,
કશી બાતમી છે ? કહે તો ખરો !
-હરજીવન દાફડા
અજબ મિલાવટ કરી
ચિતારે રંગપ્યાલીઅો ભરી !
એક લસરકે ઊગી નીકળ્યાં
જંગલ જંગલ ઝાડ;
ટપકે ટપકે ફૂટી નીકળ્યા
ધરતી પરથી પ્હાડ !
ઘટ્ટ નીલિમા નરી.
જરાક ખંખેરી પીંછી ત્યાં
ફૂલને લાગી છાંટ;
ફૂંક મારતાં ફેલાયા શા
સાગર સાત અફાટ !
જલરંગે જલપરી !
લૂછતાં વાદળ પોતે ઊઘડ્યા
ઇન્દ્રધનુના રંગ,
રંગરંગમાં લીલા નિજની
નીરખે થઈને દંગ !
ચીતરે ફરી ફરી !
–જયંત પાઠક
કોઈ અંગત કંકોતરી મૂકી ગયું છે,
રાખ્યું હતું મેં મનને મનાવી પણ હૃદય ધબકારો ચુકી ગયું છે,
કોઈ અંગત કંકોતરી મૂકી ગયું છે.
છે સામેલ દર્શનાભિલાષીની યાદી મહી નામ મારુ,
જીવ્યો છું,જીવું છું એનાં દર્શનની અભિલાષા સારું.
જરા જરા તો હમણાં સુધી ધડકતું હવે લાગે રુકી ગયું છે,
કોઈ અંગત કંકોતરી મૂકી ગયું છે.
લુછી રહ્યો છું માંડવાની કોરથી આંસુ મારા,
અહીં ફૂલ પાંદળી વાગે થઇ કરવતના આરા.
ફરતાં ફેરાની સાથોસાથે ભિતર ચોરી કોઈ ફૂંકી ગયું છે,
કોઈ અંગત કંકોતરી મૂકી ગયું છે,
બેશરમ થઇને લુટે છે મજા ઈશ્વર દિલની રમતનાં,
એકલાસુરા પાષણ હૃદયી તને ખબર શું દર્દ મમતના.
સજાવતું સપનાં હૈયું મારુ સાવ અચાનક વસુકી ગયું છે,
કોઈ અંગત કંકોતરી મૂકી ગયું છે,
– સાજીદ સૈયદ
મિત્રને પગમાં કાટો વાગતા,
હેતથી ખંભાનો ટેકો આપતો હું
વન-વગડામાં ટોળીમાં ફરતા,
સુખ-દુ:ખમાં સાથ આપતો હું
ઘી-ગોળ-દૂધનો શિરામણ કરતો,
માં ના હેતથી ભીંઝાતો હું
લખોટી-ભમરડો ને સંતાકૂકડી,
રમતમાં હળીમળી ને રમતો હું
વરસતા વરસાદમાં મોર જેમ,
નદીનાં જળમાં ધમ્ કૂદતો હું
શાળામાં એક દિવસની ગૂલી મારતો,
ખેતરોમાં ચોરો બની ને ફરતા અમે.
ગણિત-ગુજરાતીનું બાકી લેશન કરતો,
શિક્ષાના ડરમાંથી આઝાદ કરતો હું.
લડતો-ઝઘડતો મારો ભેરુ
અબોલા લેતો તો, લાડ કરતો હું
સુખથી ભરેલું સ્મરણનું સરોવર,
"લાલુ" એકમેકમાં છલકાતા તુ ને હું.
▪ચુડાસમા લાલજી "લાલુ".
વિટંબણાથી મને ડરાવ ના,
નયનમાં હેત ઉભરાવ ના,
તેવા સંબંધો ની સમજણ લાવ ના.
નદી ને સરોવર બનાવ ના,
પ્રેમના જળ ને અટકાવ ના,
તેવા સંબંધો ને ફૂલથી સજાવ ના.
દિવસના તેજને રાત બનાવ ના,
અજ્ઞાન ને જ્ઞાન થી બચાવ ના,
તેવા સંબંધો ને તેજથી ફેલાવ ના.
દુ:ખને હષઁ થી છલકાવ ના,
હદયમાં સુખને વસાવ ના,
તેવા સંબંધો ને અટકાવ ના.
સ્નેહ ને વરસાદ બનાવ ના,
ચોમાસામાં વષાઁને છળાવ નાં
તેવી હેતની હેલી ને વરસાવ ના.
મિલન ની ક્ષણને લંબાવ ના,
તૃષા ને આમ તડપાવ ના
તેવા"લાલુ"સંબંધોને રચાવ ના.
▪ચુડાસમા લાલજી "લાલુ"
દરિયાને એક વાતે જ ખટકી ગઇ,
નદી અહીં સુધી આવીને કેમ અટકી ગઇ.
પર્ણનુ ખરવુ સહજ હતુ પાનખરમાં, સાથે આ ડાળી કેમ બટકી ગઇ ??
હતો ભરોસો જે યાદભરી વાદળી ઉપર,
વરસ્યા વિના એ પણ છટકી ગઇ...!!!
મારા શ્વાસે શ્વાસમા રઙાઇ ગઇ છે તુ,
પાનખરને વસન્ત મળે એમ છવાઇ ગઇ છે તુ.
નહોતુ ધાર્યુ કે પ્રેમના સમ્બન્ધો આટલા મજબુત નિકળશે આપણા,
ચારેયકોર સોડમ સ્વરૂપે ફેલાઇ ગઇ છે તુ.
-ઘનશ્યામ(શ્યામ)
તબક્કે તબક્કે તફાવત નડે છે,
મને, માત્ર મારી શરાફત નડે છે,
ઉલેચાય ઈતિહાસ તો ખ્યાલ આવે,
કે સરવાળે, એકાદ અંગત નડે છે ........
જમાં તેજ મળી જાય તો મૃત્યુ ન કહો
રાહ જુદો જો ફંટાય તો મૃત્યુ ન કહો
શ્વાસની લીલા સમેટાય તો મૃત્યુ ન કહો.
દીર્ઘ યાત્રાની જરૂરતથી સજ્જ થઈ જઈને
એક મંઝિલની લગન આંખે ઉતરવા દઈને
ભાનની ક્ષણને કાળજીથી સમેટી લઈને
‘આવજો’ કહીને કોઈ જાય તો મૃત્યુ ન કહો.
જે નરી આંખે જણાયું ન એ તત્વ કળવા
જે અગોચર છે એ અસ્તિત્વને હરદમ મળવા,
દૂર દુનિયાના રહસ્યોનો તાગ મેળવવા
દ્રષ્ટી જો આંખથી છલકાય તો મૃત્યુ ન કહો.
શબ્દ ક્યાં પહોંચે છે તે જાતે નિરખવા માટે
ભાન ની સૃષ્ટીની સિમાને પરખવા માટે
દિલના વિસ્તારની દુનિયાઓમાં વસવા માટે
કોઈ મહેફીલથી ઊઠી જાય તો મૃત્યુ ન કહો
Thanks :: Dipak
ज़फ़र गोरखपुरी~
जिस्म छूती है जब आ आ के पवन बारिश में
और बढ़ जाती है कुछ दिल की जलन बारिश में
मेरे अतराफ़ छ्लक पड़ती हैं मीठी झीलें
जब नहाता है कोई सीमबदन बारिश में
दूध में जैसे कोई अब्र का टुकड़ा घुल जाए
ऐसा लगता है तेरा सांवलापन बारिश में
नद्दियां सारी लबालब थीं मगर पहरा था
रह गए प्यासे मुरादों के हिरन बारिश में
अब तो रोके न रुके आंख का सैलाब सखी
जी को आशा थी कि आएंगे सजन बारिश में
बाढ़ आई थी ज़फ़र ले गई घरबार मेरा
अब किसे देखने जाऊं मैं वतन, बारिश में
હોવાના પર્યાયતણું જો ભાન થવાનું,
શ્વાસો વચ્ચે ક્ષણનું આતમજ્ઞાન થવાનું!
ટેકરીઓના વાતા પવનો જોયા કરજો,
આકાશી રસ્તા પર તમને માન થવાનું!
સહુ જાંબુડી ઇચ્છાના દરવાજે ઊભા,
કોને કહેવું ? કોનું અહીં બહુમાન થવાનું!
પાછી પેલી ઋષિજન જેવી વાત કહું લો,
મીઠું મીઠું મૌન મહીં પણ ગાન થવાનું!
અગધ-પગધના રસ્તે ‘સાધુ’ ચાલ્યા કરજો,
સંતો કહે છે: કોલાહલમાં ધ્યાન થવાનું!
– શ્યામ સાધુ
ज़फ़र गोरखपुरी~
जिस्म छूती है जब आ आ के पवन बारिश में
और बढ़ जाती है कुछ दिल की जलन बारिश में
मेरे अतराफ़ छ्लक पड़ती हैं मीठी झीलें
जब नहाता है कोई सीमबदन बारिश में
दूध में जैसे कोई अब्र का टुकड़ा घुल जाए
ऐसा लगता है तेरा सांवलापन बारिश में
नद्दियां सारी लबालब थीं मगर पहरा था
रह गए प्यासे मुरादों के हिरन बारिश में
अब तो रोके न रुके आंख का सैलाब सखी
जी को आशा थी कि आएंगे सजन बारिश में
बाढ़ आई थी ज़फ़र ले गई घरबार मेरा
अब किसे देखने जाऊं मैं वतन, बारिश में
રહી છે ક્યાં હવે એ શક્યતા પળમાં;
ગઝલ રૂપે મળે એ આમ કાગળમાં.
બને તો ભાગ્યને છે ખેડવું, પણ દોસ્ત;
હવે એ બળ નથી આ હાથના હળમાં.
સદાયે બંધ થઈ જીવ્યો ભીતરથી;
નથી કો’ ટેરવાનો સ્પર્શ સાંકળમાં.
સમયની ઠેસ બાબત શું કહું તમને;
ઘણી ઠોકર વસી છે મુજ નિર્બળમાં.
મને ના પૂછ તું આ પ્રશ્ન વરસાદી;
સદા લથપથ રહ્યો છું આંખના જળમાં.
– જિતેન્દ્ર પ્રજાપતિ
मैं ज़िन्दगी का साथ निभाता चला गया
हर फ़िक्र को धुएँ में उड़ाता चला गया
बरबादियों का सोग़ मनाना फ़ुजूल था
बरबादियों का जश्न मनाता चला गया
जो मिल गया उसी को मुक़द्दर समझ लिया
जो खो गया मैं उसको भुलाता चला गया
ग़म और ख़ुशी में फ़र्क़ न महसूस हो जहाँ
मैं दिल को उस मुक़ाम पर लाता चला गया
-साहिर लुधियानवी
પાસેપાસે તોય કેટલાં જોજન દૂરનો આપણો વાસ !
જેમ કે ગગન સાવ અડોઅડ તોય છેટાંનો ભાસ …
રાત-દીનો સથવાર તે સામે મળવાનું તો
કોઈ દાડો સુખ મળતું નથી,
આવકારાનું વન અડાબીડ, બારણું ખોલી
ફળિયામાં સળવળતું નથી;
આંસુને યે દઈ દીધો છે ભવનો કારાવાસ …
પાસપાસે તોય કેટલાં જોજન દૂરનો આપણો વાસ !
ઝાડથી ખરે પાંદડું એમાં ય
કેટલાં કિરણ આથમ્યાનું સંભારણું હશે !
આપણી વચ્ચે ‘આવજો’ની કોઈ ભીંત હશે ?
કે યાદ જેવું કોઈ બારણું હશે ?
પડખે સૂતાં હોય ને લાગે શમણાનો સહવાસ !
જેમ કે, ગગન સાવ અડોઅડ, તો ય છેટાંનો ભાસ.
–માધવ રામાનુજ
