હસતા હસતા હરી ગઈ દિલ મારું એ; દિલને ખોઈ નાંખવામાં ય ચતુરી છે.

તારી અને મારી વચ્ચે થોડી દૂરી છે;
કવિતાઓ મારી એટલે જ અધૂરી છે.

સમજનારા સમજશે સાનમાં સનમ;
બધું જ હોઠોથી કહેવું ક્યાં જરૂરી છે?

પથ્થરને દેવ માની પૂજ્યા રાખે છે;
હજુ ય માનવમાં શ્રદ્ધા છે, સબૂરી છે.

સગા વહાલાં નથી,વહાલાં સગા નથી,
સગા સગપણ સંબંધ અહિં ફિતૂરી છે.

મૃગ જેવો હાંફળો ફાંફળો દોડતો રહ્યો;
કોઈક તો કહો મુજમાં ક્યાં કસ્તૂરી છે?

હસતા હસતા હરી ગઈ દિલ મારું એ;
દિલને ખોઈ નાંખવામાં ય ચતુરી છે.

આવતા પણ કાપે ને જતા પણ કાપે;
શક ઇશ્કમાં ઓ સનમ,બેધારી છૂરી છે.

નથી ટકતું યૌવન કોઈનું, ન ટકશે એ;
તો સનમ,તને શેની એની મગરૂરી છે?

કહેવાનું હતું એ કહી દીધું છે નટવરે.
આ કવિતા દોસ્ત,અહિં ખરેખર પૂરી છે.

–નટવર મહેતા