વર્ષોથી હૈયે ધરબેલુ એક શમણુ,
જિઁદગાનીને જીવંત કરતુ.
ક્યારેક હસાવતુને હમસફરની રાહમા રડાવતુ.
હળવે-હળવે શમણુ કોચલું તોડવા ચીચીયારી કરતુ,
અંતે સેવેલ શમણાનો જન્મ થયો.
એ દ્રિજ શમણુ આકાર લઈને નિરાકાર વિહર્યુ.
મંજિલની સફર કરતા હમરાહીને ભેટ્યુ.
અચાનક...
એક દિવસ..
એક પળ...
આ આખ્યુ ને એની નજરની પ્રીત્યુનો અકસ્માત થયો.
એમાંથી ધારદાર લાગણી અને,
અવિરત સ્નેહ ઝરણું વહેવા લાગ્યુ.
એક મધમીઠું અગાઢ આલિંગન,
અને અધરથી અધરનો જામ.
જાણે,વરસોથી પડેલા પ્રેમદુ:કાળ નો આજ આખરે અંત થયો.
લાગ્યુ કે,
હમણાં..
હા,હમણાં જ પ્રલય થશે,
પ્રેમની જવાળા ફુંકાશે,
હેતનુ સુનામી આવશે,
અને હંમેશ માટે એકમેકમા સમાઈ જાશુ.
હવે નથી કોઇના બંધન,
અને નથી શબ્દોનો ખજાનો.
બસ,ભરાય ગયુ ઉરમાં ઉઠેલી ઊર્મિઓ નુ ભાવાવરણ.
સમજાઇ ગયુ ને સચવાઇ ગયુ અસ્તિત્વ..
હવે નથી એના વગર રહેવાતુ કે નથી જીવાતુ.
આજ એના સથવારા સાથે,
સોનેરી પ્રભા થઇ છે.
મારી જિંદગીને હંમેશ આવી સવારની રાહ રહેશે,
અને 'જ્ન્નત ' ને એના 'હમરાહી'ની.
-જ્ન્નત
પિનલ સતાપરા
19એપ્રિલ 2016
No comments:
Post a Comment