કબર કોઈની છેક તૂટી ગઈ છે, કોઈની કબર પર ઊભા છે મજારો.

જવાનીમાં તૂટી ગયો છું અકાળે,
હું સંજોગોના કંઈ ઝીલી પ્રહારો;
છતાં સાંત્વન મેળવી હું લઉં છું,
છે મારી સમા આ જગતમાં હજારો.

યુવાનીની મારી વંસતો લૂંટીને,
ગયું કોઈ પીંખી જીવન-વાટિકાઓ;
ધરા પર સુમન થઈ પમરી શક્યો ના,
પછી થાઉં ક્યાંથી ગગનો સિતારો ?

નથી લભ્ય થાતું મને જે જીવનમાં,
મળી જાય છે એ મને કલ્પનામાં;
ધરા વાસ્તવિકતાની છોડી કરું છું
કદી કલ્પનાના ગગનમાં વિહારો.

જગત તો ખરું કિંતુ વેરાનમાં પણ
અમીરી-ગરીબીના ભેદો છે બાકી;
કબર કોઈની છેક તૂટી ગઈ છે,
કોઈની કબર પર ઊભા છે મજારો.

નિરાશા હૃદયને છો ડસી રહી છે,
ભલે ચાલ પલટે ગ્રહો ભાગ્ય કેરા;
મને એક શ્રધ્ધા છે કિન્તુ જીવનમાં;
નિશાઓની પાછળ ઊગે છે સવારો.

કે મંઝીલ ઘણી દૂર છે દૂર માનવ!
ન સમજે અનાદિ જીવનનાં તું ભેદો;
મરણ તું કહીને વગોવે છે એને,
જે થાકીને પંથી કરે છે ઉતારો.

સુમન જેમ સૌરભ પ્રસારીને ‘સાલિક’
ઘડીભર એ આકાશે વેરીને ઉલ્કા;
ગગનથી જે તૂટી રહ્યો છે ધરા પર,
રખે હોય એ મારા કિસ્મતનો તારો.

–પોપટિયા 'સાલિક'