વિદા લેવાની યે પળ પણ પૂગી અાવી; જવું છે

વિદા લેવાની યે પળ પણ પૂગી અાવી; જવું છે
અજાણ્યા અાઘેના પરિચય વિનાના મુલકમાં;
ઉલ્લંઘાશે રેખા સરહદી અહીંની પલકમાં,
વિસર્જી અાંહીનું વજન અહીં, ખાલી જ થવું છે;

ઘણો લાંબો – જાણું છું હું પથ અને એકલ જવું;
ઉતારીને બોજો િશર, પીઠ અને કાંધ પરથી;
ચઢાણો યે હોંશે ગિરિસમ સીધાં કૈં શિખરથી,
ઉસૅટી ઇચ્છાઅો, સ્મૃિત પણ, થવું સાવ હળવું;

‘વિસર્જું, લ્યો, જાઅો ગગન મુજ, અાદિ ગગનમાં,
મહારી પૃથ્વી તે પૃથુલ પૃથિવીમાં ભળી જજો;
મહારા પાંચે ય ભૂત, અસલ પંચત્વ ભળજો,
રહેજો ના બાકી કંઈ જ હુતશેષે જગનમાં;

પરંતુ કેમે ના છૂટત હિય, જ્યાં પ્રીત ઊછરી;
જઉં કોને અાખી સમજ ન પડી;
અનહદ ! તને લે, દઈ દઉં છું બ્રહ્માર્પણ કરી.’

– ‘ઉશનસ્’ નટવરલાલ પંડ્યા