એની નજીક જો જાઉ તો ફફડી જવાય છે
એ હાથ ઝાલે મારો ત્યાં પીગળી જવાય છે.
આંખોની નગરીમાં અમે ભટક્યાં ઘણાં દિવસ
શ્વાસોના પૂરને માપતાં સળગી જવાય છે.
જૂના સ્મરણ તાજા કરી ઘોલ્યા કરું અમલ
એ પી ગયાં પછી તો બસ લથડી જવાય છે.
ઉઠે કસક ભીતરથી તો શું થાશે એ કહો?
મુંજારો બ્હાર લાવતાં અટકી જવાય છે.
ઝીલ્લે ઈલાહી કહી અને બોલાવતી કદી
પેગંબરીના તોરમાં છલકી જવાય છે. ...
પારુલ બારોટ
No comments:
Post a Comment