પ્રેમના જ્યાં બધે સ્રાવ બમણાં હતા,
ભૂલવા ત્યાં લગાવો ય અઘરા હતા.
જ્યાં અહોભાવ મારા ય જબરા હતાં.
કમનસીબે ય ત્યાં કેમ ભમરા હતા.
ઝંખના જેવડી ચીજને જાણવા*
જે મળ્યા એ બહાવો ય અવળાં હતા.
હેતના એ પ્રતીકો ય ક્યાં શોધવા ?
જે ય રજકણ બન્યા રોજ અડવા હતા.
કેટલાં મોહ અજ્ઞાનમાં રોગ થ્યાં,
એ જ અંકિત થઇ રોજ રડતાં હતાં.
હૂંફ નાં જીંદગીની ભલે સાંપડી,
પણ હરણફાળ મારા ય ડગલાં હતાં.
આ જ સ્વભાવ તારશે 'નિશી' એક દિ'
ભીતરે ત્યાગનાં ગુપ્ત ઢગલાં હતાં.
- નિશી
No comments:
Post a Comment